ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ:5 Ιουλίου 2015- 5 Ιουλίου 2017 Πριν 2 χρόνια, είπαμε ένα μεγάλο ΟΧΙ.

5-7-2017











5 Ιουλίου 2015- 5 Ιουλίου 2017

Πριν 2 χρόνια, είπαμε ένα μεγάλο ΟΧΙ.

Που ταρακούνησε και τρομοκράτησε το καθεστώς.

Που, αν δεν είχε προδοθεί κι ανατραπεί ύπουλα και βίαια, μπορούσε να ρίξει το καθεστώς.
Σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ίσως και στον κόσμο όλο.

Μπορούσε να γίνει το θεμέλιο για να χτίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας, μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη και στον κόσμο.

2 χρόνια μετά, αυτό το ΟΧΙ που είπαμε περήφανα τότε, είναι ισχυρό όσο και τότε. Μας δεσμεύει και μας υποχρεώνει όσο την πρώτη στιγμή.

Μας δεσμεύει να το υπερασπιστούμε, υπερασπιζόμενοι τη ζωή μας.

Μας υποχρεώνει να δώσουμε τη μάχη για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Τη δική μας και τόσων ανθρώπων που ήλπισαν μαζί μας και στάθηκαν στο πλάι μας.

Εκείνη τη μάχη που δεν δόθηκε ποτέ, γιατί κάποιοι πούλησαν την παρτίδα. Και εμάς όλους.
Εκείνη τη μάχη που τώρα όλοι εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε να την ξαναπουλήσει κανείς.
Εδώ και 2 χρόνια εφαρμόζεται το «Ναι».

Σε πλήρη κατάλυση της δημοκρατικής εντολής.

Με επιβουλή της λαϊκής κυριαρχίας.

Με σύμπραξη ή ανοχή και της δικαστικής εξουσίας.

Αυτή η εκτροπή πρέπει να τερματισθεί.

Η δημοκρατία, η εντολή κι η αξιοπρέπεια του λαού μας, πρέπει να αποκατασταθεί.

Δεν θα αποκατασταθεί από τους δανειστές.

Δεν θα αποκατασταθεί από την παραδομένη Κυβέρνηση των φαύλων εξουσιομανών, των στερημένων ανθρωπάριων που ξεθυμαίνουν πάνω στην σοκαρισμένη απ’ την προδοσία τους κοινωνία.

Δεν θα αποκατασταθεί από αυτούς που παραμύθιασαν τον κόσμο ότι το «Ναι» είναι δήθεν πολιτισμός και ευρωπαϊσμός. Για να φτάσουν πολλοί από όσους ψήφισαν «ναι» τότε, παραπλανημένοι από το γελοίο σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», να συνειδητοποιούν τώρα οδυνηρά τι πράγματι σήμαινε αυτό το «ναι», που σήμερα εφαρμόζεται βίαια στην κοινωνία. Η Ευρώπη των πολιτών και των ανθρώπων, της ευημερίας και της ελευθερίας δεν βρίσκεται στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, ούτε στην επιτροπεία του ΔΝΤ. Την Ευρώπη αυτή θα χτίσουμε μόνο σπάζοντας τα δεσμά της μνημονιακής δεσποτείας.

Η δημοκρατία δεν θα αποκατασταθεί από τα ΜΜΕ της παλιάς και της νέας διαπλοκής, που προσδοκούν και λαμβάνουν οφέλη από δανειστές, Κυβέρνηση και καθεστωτική «αντιπολίτευση», για στηρίζουν τα Μνημόνια και τη χρεοκρατία.

Δεν θα αποκατασταθεί από τις πολιτικές, οικονομικές και τραπεζικές εφεδρείες του συστήματος, που ξεμυτίζουν σαν τα ζόμπι, περιμένοντας να μπουν ξανά στο χορό των pay roll και της εξουσίας.
Δεν θα αποκατασταθεί από τους νεοναζί ακροδεξιούς, που θέλουν να χτίσουν το δικό τους ολοκληρωτισμό, με το εφιαλτικό, απάνθρωπο κι εγκληματικό πρόσωπο του ρατσισμού και των διακρίσεων.

Δεν θα αποκατασταθεί από εκείνους που καλωσορίζουν τους δανειστές στη χώρα και τους υποδέχονται με υποκλίσεις.

Ούτε από εκείνους που ξεπούλησαν την αξιοπρέπεια, την ιστορία, τη γνώση ή την τέχνη τους με αντάλλαγμα λίγα ή περισσότερα χρήματα, λίγη ή περισσότερη εξουσία, ή απλώς λίγες εφήμερες τιμές.

Η Δημοκρατία θα αποκατασταθεί από εμάς.
Το ΌΧΙ μας θα αποκατασταθεί από εμάς.

Από εσένα.

Από εμένα.

Από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να διακινδυνεύσουν, να ονειρευτούν, να χτίσουν. Χωρίς εγγυήσεις και χωρίς ανταλλάγματα.

Από ανθρώπους έτοιμους να υπερασπιστούν την επιλογή τους και τη ζωή τους, το ΌΧΙ τους.
Σήμερα δεν είναι ούτε ημέρα μνημόσυνου, ούτε ημέρα γιορτής.

Είναι ημέρα μάχης. Και προετοιμασίας.

Όπως πρέπει να είναι κάθε μέρα μέχρι την μεγάλη μάχη και μέχρι τη νίκη.

Σήμερα, 2 χρόνια μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, οφείλουμε να πούμε ότι για να νικήσουμε, πρέπει να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.

Την έκβαση του αγώνα θα καθορίσουν οι άνθρωποι που θα τον δώσουν.

Το υπόδειγμα που θα χτίσουν. Η συνέπεια, η ανιδιοτέλεια, η εργατικότητα, η επιμονή, η αλληλεγγύη στον διπλανό, που δίνει μαζί σου τη μάχη, η στήριξή του ακόμη και στο λάθος, η συλλογική προσπάθεια, η ομοψυχία, η συνεννόηση.

Αυτά δεν είναι συνθήματα. Είναι το συλλογικό παράδειγμα που πρέπει να ενσαρκώσουμε για να εμπνεύσουμε να δώσουν τη μάχη μαζί μας όλοι όσοι εμφορούνται από το πάθος για την ελευθερία και την αλύγιστη βούληση να τη διεκδικήσουν.

Για να μην αφήσουμε μόνο του κανέναν άνθρωπο που θέλει να δώσει τη μάχη αυτή.
Σήμερα, 2 χρόνια μετά, ξέρουμε ότι τη μάχη θα τη δώσουμε πρώτα και κύρια με τους απλούς πολίτες κι όχι με τους επαγγελματίες των κομματικών μηχανισμών.

Θα τη δώσουμε με τις ακηδεμόνευτες δυνάμεις της κοινωνίας και όχι με τους υπηρέτες λογής αφεντικών.

Θα τη δώσουμε με τους ανιδιοτελείς αγωνιστές των κινημάτων και των κινηματικών δράσεων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Θα τη δώσουμε με αυτούς τους συντρόφους και συναγωνιστές σε όλο τον κόσμο, που εδώ και δύο χρόνια δεν εγκατέλειψαν στιγμή την Ελληνική υπόθεση και τους Έλληνες.

Με εκείνους που, ακόμη και τον περασμένο μήνα, σε Ισπανία και Βέλγιο, αλλά και προηγουμένως σε Γαλλία, Αγγλία, Δανία, Ιταλία, Γερμανία, Βραζιλία, Πορτογαλία άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες και τα αυτιά τους και υιοθέτησαν το αίτημά μας για διαγραφή του παράνομου χρέους, στήριξη στην Γενική Ανυπακοή, αλλά και στην Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών.

Η μάχη αυτή είναι μια ιστορική ευθύνη. Και δεν χωράει ούτε άλλες προδοσίες ούτε επικίνδυνους πειραματισμούς.

Εκείνοι που νόμισαν ότι η μάχη είναι παιχνίδι εξουσίας, επιρροής, επίδειξης διαδικτυακής ωμότητας και κανιβαλισμού, εκείνοι που επιτέθηκαν δημόσια με λεκτική κακοποίηση, ψυχιατρικοποίηση, υπαινιγμούς στον ίδιο τον αγώνα μας και σε αυτούς που δίνουν τον αγώνα αυτό με κόστος, απλώς έθεσαν τον εαυτό τους εκτός.

Και εκεί θα παραμείνουν.

Εκείνοι που ακόμη χαριεντίζονται με τις εξουσίες του καθεστώτος, είναι εκτός.
Και εκεί θα παραμείνουν.

Εκείνοι που μετατρέπουν την ιστορική αναμέτρηση με τις δυνάμεις επιβολής σε προσωπική υπόθεση αυτοεπιβεβαίωσης, φλυαρίας και μικρολογίας, είναι εκτός. Κι εκεί θα παραμείνουν.

Σημασία δεν έχουν οι ευκαιριακές συμπράξεις και ιδιοτελείς συμπαρατάξεις, που διαλύονται και φυλλορροούν στην πρώτη δυσκολία, όπως συνέβη πολλές φορές από το 2015 μέχρι σήμερα.

Σημασία έχει κυρίαρχα η ποιότητα των ανθρώπων που δίνουν μαζί τη μάχη κι ο σεβασμός τους σε όλους εκείνους που η μάχη αυτή τους αφορά. Η ανιδιοτέλειά τους. Και η βαθιά συναίσθηση της ευθύνης για αυτό που οφείλουμε να πράξουμε. Και η δέσμευσή τους να το πράξουμε.

2 χρόνια μετά το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος,
1 χρόνο μετά την κατάθεση της Ιδρυτικής Διακήρυξης της Πλεύσης Ελευθερίας στον Άρειο Πάγο,
1 χρόνο μετά τη γέννηση του κινήματος ΟΧΙ στα Ναι τους, με τη δράση μας για την υπεράσπιση του Θεάτρου Λυκαβηττού,
Είμαστε πιο έτοιμοι και πιο αποφασισμένοι

Φέρουμε την πολύτιμη εμπειρία της διαδρομής.

Φέρουμε την ευθύνη και την τιμή των επιλογών μας.

Και την προσδοκία των πολλών, την αδάμαστη ελπίδα κι απαράγραπτη αξίωση, για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη.

Το ΟΧΙ πηγάζει από μια μεγάλη, σαρωτική, περήφανη πλειοψηφία πολιτών, απλών ανθρώπων, που στην πιο κρίσιμη στιγμή, απέναντι στους πιο αδυσώπητους εκβιασμούς και την τρομοκρατία, αρνήθηκε να υποκύψει, αρνήθηκε να σκύψει το κεφάλι, αρνήθηκε να παραδώσει τη ζωή και το μέλλον του.

Αυτή η μεγάλη πλειοψηφία υπάρχει. Και πρέπει να ενεργοποιηθεί. Και να οργανωθεί. Αποφασιστικά κι ανυποχώρητα.

Απέναντι στην Ολιγαρχία που θέλει να την καθυποτάξει. Και σε όσους την υπηρετούν.

Σε αυτήν την μεγάλη πλειοψηφία ανήκει το μέλλον.

Με αυτή την μεγάλη πλειοψηφία θα δώσουμε μαζί τις μικρές και τις μεγάλες μάχες δίπλα σε κάθε άνθρωπο που βάλλεται. Δίπλα σε κάθε υπερχρεωμένο συμπολίτη μας που οι Τράπεζες ακονίζουν τα νύχια για να του πάρουν το σπίτι. Δίπλα σε κάθε αθώο νέο άνθρωπο, όπως η Ηριάννα και ο Τάσος, που αντιμετωπίζεται ως εσωτερικός εχθρός και φυλακίζεται από μια Δικαιοσύνη που την ίδια στιγμή χαρίζεται στους οικονομικούς δολοφόνους της κοινωνίας μας.

Θα δώσουμε τη μάχη απέναντι σε κάθε καταδυναστευτική εξουσία. Απέναντι σε κάθε έναν κι όλους μαζί τους δανειστές-δυνάστες. Απέναντι σε κάθε μηχανισμό επιβολής. Απέναντι σε όποιον θέτει σε διακύβευση ή εμποδίζει να δοθεί κάθε μια μικρή και μεγάλη μάχη, μέχρι τη τελική μεγάλη μάχη της απελευθέρωσης.

Μέρα με την ημέρα, με τις καθημερινές επιλογές μας, χτίζουμε τις προϋποθέσεις για την αναμέτρησή μας με την ιστορία και την ευθύνη μας να καθορίσουμε εμείς την έκβασή της.
Μέρα με την ημέρα, δουλεύουμε και παλεύουμε για να διεκδικήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ξεκινώντας από αυτήν εδώ τη γωνιά.

Είναι το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε. Και θα το κάνουμε.

Πηγή:Ζωή Κωνσταντοπούλου - Zoe Konstantopoulou

Σχόλια