ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΙΓΑΛΑΣ:Η καπιταλιστική επίθεση στους φτωχούς με την αναδιανομή εισοδήματος προς τα πάνω γίνεται μέσα από ένα κοινοβουλευτικό σύστημα που είναι κλειδωμένο ερμητικά και στεγανοποιημένο από κάθε διαφορετική πολιτική που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη επιλογή.

3-5-2017

Η καπιταλιστική επίθεση στους φτωχούς με την αναδιανομή εισοδήματος προς τα πάνω γίνεται μέσα από ένα κοινοβουλευτικό σύστημα που είναι κλειδωμένο ερμητικά και στεγανοποιημένο από κάθε διαφορετική πολιτική που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη επιλογή. Τα παραδείγματα πολλά, με χαρακτηριστικό αυτό της ευρωζώνης που δρα ως ένα εργαλείο λιτότητας που υποχρεώνει τα κράτη σε έναν δημοσιονομικό ζουρλομανδύα, που δεν έχει κανένα άλλο σκοπό από το να διασφαλίσει ότι θα γίνει η δουλειά. Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό της Βραζιλίας, όπου ένα κόμμα που συγκυβερνούσε για πολλά χρόνια με το Κόμμα των Εργατών (ΡΤ), του Λούλα και της Ρουσέφ, το κόμμα του Δημοκρατικού Κινήματος (PMDB), το κόμμα του σημερινού προέδρου Τέμερ, συγκυβερνά μαζί με τη νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, για να φορέσει το ζουρλομανδύα της λιτότητας στην κοινωνία, ακόμα και προσθέτοντας στο σύνταγμα τα κάθε είδους εξωφρενικά μέτρα με στόχο να δεσμεύσει και τις επόμενες κυβερνήσεις.

 Σε αυτή την πορεία μετασχηματισμού και αναδιανομής, η πολιτική και ο κοινοβουλευτισμός δεν παίζουν κανένα ρόλο, με τον τρόπο που τα ξέραμε μέχρι τώρα. Δεν υπάρχει κανένας συμβιβασμός, καμία παρέκκλιση. Ο κοινοβουλευτισμός είναι απλώς η δικαιολογία για την εφαρμογή μιας δικτατορίας των επιχειρήσεων και των πολυεθνικών με κατάλυση των εθνικών συνταγμάτων και των ευρωπαϊκών κοινοτικών νόμων, η απόδειξη ότι όλα αυτά που αποτελούσαν τις ασφαλιστικές δικλείδες και κρατούσαν τις κοινωνίες σε συνοχή και διασφάλιζαν την κοινωνική ειρήνη, δεν ήταν παρά εύσχημες φούσκες, που ισχύουν για τους ισχυρούς και μόνο. Ακόμα και ο πρόεδρος της Κομισιόν βγήκε αυτό να το διακηρύξει, με την ιταμή δήλωση ότι για τις χώρες που βρίσκονται σε μνημόνια δεν ισχύουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί τα μνημόνια δημιουργούν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης που σημαίνει εξαίρεση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής δεν παίζει κανένα ρόλο ούτε το πολιτικό σύστημα εν γένει. Οι κυβερνήσεις που τις εφαρμόζουν απαξιώνονται τάχιστα, η δημοτικότητά τους πέφτει και καταψηφίζονται στις εθνικές εκλογές. Στην εποχή του ζουρλομανδύα της λιτότητας οι πολιτικοί είναι αναλώσιμοι, βρίσκονται στα πόστα τους μόνο για να κάνουν τη δουλειά των εντολέων τους, που είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Η παραμονή τους στην εξουσία είναι βραχεία και, αν είναι πειθήνια όργανα και καλά παιδιά, βολεύονται σε άλλες θέσεις, σαν στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, ή σε θεσμικά όργανα ενός δικτύου διεθνών οργανισμών, δηλαδή γίνονται γρανάζια μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Αν δεν είναι καλά παιδιά αντικαθίστανται από «τεχνοκράτες», δηλαδή λακέδες των διοικητικών συμβουλίων πολυεθνικών.

Μέσα σε όλα αυτά οι αντιστάσεις της κοινωνίας κάμπτονται, καθώς κάθε αντίσταση φαντάζει μάταιη, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, τα κοινοβούλια θα συνεχίσουν να σφίγγουν τον κλοιό, ενώ η ακροδεξιά, που αναδύεται ψευδεπίγραφα σαν μοναδική δύναμη αντίστασης, προτάσσοντας τον εθνικισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία και την έμφυλη βία, προελαύνει. Η Αριστερά, ζαλισμένη από τη μεγάλη της ήττα με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν αλλάζει τα πράγματα. Ένα κομμάτι της, μεγάλο και πολλές φορές κυρίαρχο, μπλεγμένο στα γρανάζια του συστήματος, μέσα από κολλεγιές με μεγαλοκαπιταλιστές και μεγαλοπαράγοντες κάθε είδους, πουλάει αντίσταση χωρίς όμως τη δυνατότητα αλλά και τη διάθεση να ηγηθεί και να ξεσηκώσει τις μεγάλες μάζες.

Μέσα στο ζόφο αυτό η ασφυξία που κυριαρχεί είναι που δίνει τον τόνο. Η αναζωογόνηση της κοινωνικής πλειοψηφίας και η όρθωση αναχωμάτων στην νεοφιλελεύθερη επέλαση δε θα γίνει αναίμακτα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει διάρρηξη σχέσεων προσωπικών και πολιτικών για τον καθένα ξεχωριστά και ένα εντελώς καινούργιο πλάνο ζωής. Η εκπόνηση μιας πραγματικής εναλλακτικής πρότασης, που θα βασίζεται όχι σε κινήσεις κορυφής, αλλά σε έκφραση κοινωνικών αναγκών, είναι αυτή που μπορεί να δώσει ώθηση στους κοινωνικούς αγώνες. Δε θα είναι εύκολο, ούτε και δεδομένο ότι θα επιτευχθεί. Όμως ο αέρας που αναπνέει ο καθένας από εμάς είναι η πηγή της ζωής. Κι αυτό τον αέρα δε θα μας τον στερήσουν.


Πηγή:Πλεύση Ελευθερίας Μαγνησίας