15-6-2017
Το ερώτημα τίθεται εδώ και χρόνια ως απειλή και όχι ως αναζήτηση της ορθής λύσης. Έχοντας μελετήσει (σχετικά...), ξεκινώντας από διαφορετική αιτία αναζήτησης, τα ζητήματα που ανακύπτουν πιο κάτω σε νομικό κατ' αρχάς επίπεδο, παραθέτω μερικές σκέψεις πάνω στο ερώτημα αυτό...
Κατ’ αρχάς υπάρχουν δύο εκδοχές. Αυτή της δραχμής που θα (ξανα)εκδίδεται από την Τράπεζα της Ελλάδας και αυτή της δραχμής που θα μπορούσε να εκδοθεί από μια νέα δημόσια τράπεζα με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και μόνο, στην οποία το νόμισμα θα ήταν πραγματικά μέσο συναλλαγών και νομισματικής πολιτικής. Κι αυτό γιατί στην πρώτη εκδοχή η δραχμή θα είναι και πάλι ένα προϊόν παραγόμενο μονοπωλιακά από έναν ιδιώτη. Και τι γίνεται όταν ένας ιδιώτης παράγει μονοπωλιακά και με ελάχιστο κόστος ένα προϊόν που το θέλουν όλοι και το θέλουν όλο και περισσότερο; Είναι προφανές ότι αυτός καθορίζει και την τύχη του και την πραγματική αξία του αλλά και ότι αυτός κερδίζει έναντι όλων σε κάθε περίπτωση.
Και στην πρώτη εκδοχή, πάντως, είναι δυνατόν η δραχμή να αποτελέσει εργαλείο πραγματικής ανάπτυξης. Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ένα προφανές πρόβλημα. Δεν παράγουμε αρκετά και ό,τι παράγουμε (εκτός εξαιρέσεων) δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικό λόγω κόστους παραγωγής. Για να διορθώσεις αυτά τα δύο πράγματα πρέπει για το μεν πρώτο να προσελκύσεις επενδύσεις ή/και να κάνει το ίδιο το κράτος επενδύσεις για το δε δεύτερο να μειώσεις το κόστος αυτό. Και για τους δύο αυτούς στόχους μπορείς να κάνεις διαζευκτικά ή και σωρευτικά δύο πράγματα: είτε να υποτιμήσεις το εσωτερικό σου νόμισμα (αν έχεις τέτοιο, βλ. Τουρκία) για να γίνει ελκυστική η επένδυση ξένων κεφαλαίων είτε να υποτιμήσεις την αξία της εργασίας μειώνοντας τους μισθούς και να φορολογήσεις τον πληθυσμό, ώστε να αποκτήσεις κεφάλαια προς επένδυση (αν δεν έχεις δικό σου νόμισμα). Όπως αποδείχθηκε, το δεύτερο σενάριο καταστρέφει ανθρώπους, γενιές ολόκληρες, και δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν δεν θέλει να σου δώσει οξυγόνο αυτός που τυπώνει το νόμισμα. Ο ίδιος φυσικά, όπως επίσης είδαμε, μπορεί να σου κόψει το οξυγόνο ανά πάσα στιγμή… Εξάλλου στην Ελλάδα η υπερφορολόγηση δεν έγινε για να αποκτηθούν κεφάλαια προς επένδυση αλλά για να πάνε αυτά στο βαρέλι δίχως πάτο που λέγεται δημόσιο χρέος… Σημειωτέον πάντως ότι εδώ και 10 μήνες περίπου η Ελλάδα δεν έχει λάβει δάνεια (πλην των βραχυπρόθεσμων εκδόσεων εντόκων γραμματίων) και παρά ταύτα από τα έσοδα της υπερφορολόγησης καταφέρνει να πληρώνει και μισθούς και συντάξεις αλλά και τις δόσεις των δανείων της που λήγουν (προς το ΔΝΤ κυρίως)...
Διαβάστε περισσότρα εδώ:www.oparlapipas.gr/2017/06/blog-post_863.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου