6-7-2017
Αυτές τις μέρες οφείλουμε να θυμηθούμε μια επέτειο που στιγμάτισε μια για πάντα τη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Ένας αγώνας ενάντια σε όλες τις κατεστημένες δυνάμεις, ένας αγώνας που δόθηκε και εδώ στη Λέσβο σε κάθε χωριό, ένας αγώνας που κερδήθηκε όταν κανείς δεν το περίμενε και ξεπουλήθηκε με επιπτώσεις που τα επόμενα πολλά χρόνια θα τις βιώνουμε μέχρι τον επόμενο νικηφόρο αγώνα.
Για την ιστορία, να θυμίσω ότι σε αυτόν τον αγώνα πολλοί ήταν απόντες, κρυμμένοι στο φόβο τους (αλλά διεκδίκησαν τη νίκη ως δική τους), ενώ στο τυπικό κομμάτι, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτά που στο κείμενο του δημοψηφίσματος είπαμε ΟΧΙ, λίγο αργότερα ακριβώς τα ίδια έγιναν πράξη (αν μελετήσει κάποιος το κείμενο της απορριφθείσας συμφωνίας), άρα η ήττα ήταν και μια έμπρακτη απαξία σε κάθε δημοκρατική βούληση, στην ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Επειδή μου αρέσει να μην ξεχνώ, θυμίζω από αυτή τη στήλη, το αντίστοιχο κείμενο (δημοσιευμένο 2 μήνες πριν το δημοψήφισμα), που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, δηλώνοντας σε κάθε τόνο, ότι δεν μετανιώνω και αν μου ζητούνταν πάλι να τοποθετηθώ, πάλι ΟΧΙ θα έλεγα.
«Σε ένα κλίμα κατασκευασμένης τρομολαγνείας για το μέλλον μας που αποτελεί το ιδεολογικό κατεστημένο της εποχής μας, είναι σημαντικό να μπορείς να διατηρείς τη νηφαλιότητα της κριτικής.
Μπροστά στον ορυμαγδό των μηνυμάτων από μιντιακούς κήνσορες, που μεταδίδουν την ψευδή εικόνα της συναίνεσης τού να μην αλλάξει τίποτα, θέλει δύναμη απλώς και μόνο να κλείνεις τους τηλεοπτικούς δέκτες και να έχεις τα μάτια σου ανοικτά στους ανθρώπους που έχουν συνθλιβεί από το καπιταλιστικό παρόν και διεκδικούν τώρα την αλλαγή.
Το να μπορείς να πεις το “Όχι” ακριβώς εκεί που οι κυρίαρχοι σού λένε ότι είναι ο μόνος δρόμος, είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο, ανθρώπινο, παραφράζοντας τον Άρθουρ Μίλερ, τον σημαντικό αυτό θεατρικό συγγραφέα, σήμερα, τη χρονιά που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του και 10 από τον θάνατό του.
Μπροστά στο μακαρθικό κυνήγι μαγισσών, δεν επιλέγει την εύκολη λύση και την εντολή του ανθρώπου που τον πλήρωνε και αρνείται να καρφώσει.
Ναι, πέρασε δύσκολα μετά, οι “φίλοι” του δεν του μιλούσαν, η κυβέρνηση του έκοψε το διαβατήριο και την ελευθερία κίνησης, αλλά είχε την αξιοπρέπεια του και τελικά κέρδισε. Το έργο του “Δοκιμασία” ήταν μια εκπληκτική πολιτική αλληγορία για τα αθώα θύματα του ολοκληρωτισμού τού “δεν έχουμε επιλογή”.
Όταν άλλοι εξυμνούσαν τα καλά της υπάρχουσας κατάστασης, αυτός κατέδειξε την πορεία προς την αυτοκτονία που καθορίζεται ως μοναδική διέξοδος για τους χαμένους από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στο έργο “Ο θάνατος του εμποράκου”.
Όταν κάποιοι χρησιμοποιούσαν την πατριδοκαπηλεία και τον πόλεμο, αυτός μίλησε για τα κέρδη των βιομηχάνων πολεμικού υλικού που δεν έχουν πατρίδα στο “Ήταν όλοι τους παιδιά μου”.
Όταν άλλοι μιλούσαν για “λαθρομετανάστευση”, αυτός έβγαλε στην επιφάνεια τον καθημερινό αγώνα αυτών των ψυχών να στέλνουν χρήματα στις οικογένειές τους, στον τόπο καταγωγής τους στο “Ψηλά από τη Γέφυρα”.
Ήταν ένας άνθρωπος - δημιουργός που είπε όχι στο κατεστημένο ρεύμα της εποχής του, αφουγκράστηκε τον πόνο και την ελπίδα των πολλών. Τελικά αυτός έμεινε ως ιστορικό πρόσωπο και κανένα από τα πειθήνια “πρόβατα” που με παρωπίδες επαναλάμβαναν σε όλους τους τόνους την καλοπληρωμένη από τα αφεντικά τους, φράση, “δεν έχουμε άλλη επιλογή”.
Οι “δύσκολες” απαντήσεις μπορεί να σε κάνουν συγκυριακά “εχθρό του λαού”.
Η σημασία όμως τού να μπορείς να πεις το “Όχι”, όταν σου επιβάλλουν το “Ναι”, είναι μεγαλύτερη αξιακά και διαχρονικά.
“Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξανάλεγε…”».
Πηγή:Stratos Georgoulas
Αυτές τις μέρες οφείλουμε να θυμηθούμε μια επέτειο που στιγμάτισε μια για πάντα τη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Ένας αγώνας ενάντια σε όλες τις κατεστημένες δυνάμεις, ένας αγώνας που δόθηκε και εδώ στη Λέσβο σε κάθε χωριό, ένας αγώνας που κερδήθηκε όταν κανείς δεν το περίμενε και ξεπουλήθηκε με επιπτώσεις που τα επόμενα πολλά χρόνια θα τις βιώνουμε μέχρι τον επόμενο νικηφόρο αγώνα.
Για την ιστορία, να θυμίσω ότι σε αυτόν τον αγώνα πολλοί ήταν απόντες, κρυμμένοι στο φόβο τους (αλλά διεκδίκησαν τη νίκη ως δική τους), ενώ στο τυπικό κομμάτι, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτά που στο κείμενο του δημοψηφίσματος είπαμε ΟΧΙ, λίγο αργότερα ακριβώς τα ίδια έγιναν πράξη (αν μελετήσει κάποιος το κείμενο της απορριφθείσας συμφωνίας), άρα η ήττα ήταν και μια έμπρακτη απαξία σε κάθε δημοκρατική βούληση, στην ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Επειδή μου αρέσει να μην ξεχνώ, θυμίζω από αυτή τη στήλη, το αντίστοιχο κείμενο (δημοσιευμένο 2 μήνες πριν το δημοψήφισμα), που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, δηλώνοντας σε κάθε τόνο, ότι δεν μετανιώνω και αν μου ζητούνταν πάλι να τοποθετηθώ, πάλι ΟΧΙ θα έλεγα.
«Σε ένα κλίμα κατασκευασμένης τρομολαγνείας για το μέλλον μας που αποτελεί το ιδεολογικό κατεστημένο της εποχής μας, είναι σημαντικό να μπορείς να διατηρείς τη νηφαλιότητα της κριτικής.
Μπροστά στον ορυμαγδό των μηνυμάτων από μιντιακούς κήνσορες, που μεταδίδουν την ψευδή εικόνα της συναίνεσης τού να μην αλλάξει τίποτα, θέλει δύναμη απλώς και μόνο να κλείνεις τους τηλεοπτικούς δέκτες και να έχεις τα μάτια σου ανοικτά στους ανθρώπους που έχουν συνθλιβεί από το καπιταλιστικό παρόν και διεκδικούν τώρα την αλλαγή.
Το να μπορείς να πεις το “Όχι” ακριβώς εκεί που οι κυρίαρχοι σού λένε ότι είναι ο μόνος δρόμος, είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο, ανθρώπινο, παραφράζοντας τον Άρθουρ Μίλερ, τον σημαντικό αυτό θεατρικό συγγραφέα, σήμερα, τη χρονιά που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του και 10 από τον θάνατό του.
Μπροστά στο μακαρθικό κυνήγι μαγισσών, δεν επιλέγει την εύκολη λύση και την εντολή του ανθρώπου που τον πλήρωνε και αρνείται να καρφώσει.
Ναι, πέρασε δύσκολα μετά, οι “φίλοι” του δεν του μιλούσαν, η κυβέρνηση του έκοψε το διαβατήριο και την ελευθερία κίνησης, αλλά είχε την αξιοπρέπεια του και τελικά κέρδισε. Το έργο του “Δοκιμασία” ήταν μια εκπληκτική πολιτική αλληγορία για τα αθώα θύματα του ολοκληρωτισμού τού “δεν έχουμε επιλογή”.
Όταν άλλοι εξυμνούσαν τα καλά της υπάρχουσας κατάστασης, αυτός κατέδειξε την πορεία προς την αυτοκτονία που καθορίζεται ως μοναδική διέξοδος για τους χαμένους από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στο έργο “Ο θάνατος του εμποράκου”.
Όταν κάποιοι χρησιμοποιούσαν την πατριδοκαπηλεία και τον πόλεμο, αυτός μίλησε για τα κέρδη των βιομηχάνων πολεμικού υλικού που δεν έχουν πατρίδα στο “Ήταν όλοι τους παιδιά μου”.
Όταν άλλοι μιλούσαν για “λαθρομετανάστευση”, αυτός έβγαλε στην επιφάνεια τον καθημερινό αγώνα αυτών των ψυχών να στέλνουν χρήματα στις οικογένειές τους, στον τόπο καταγωγής τους στο “Ψηλά από τη Γέφυρα”.
Ήταν ένας άνθρωπος - δημιουργός που είπε όχι στο κατεστημένο ρεύμα της εποχής του, αφουγκράστηκε τον πόνο και την ελπίδα των πολλών. Τελικά αυτός έμεινε ως ιστορικό πρόσωπο και κανένα από τα πειθήνια “πρόβατα” που με παρωπίδες επαναλάμβαναν σε όλους τους τόνους την καλοπληρωμένη από τα αφεντικά τους, φράση, “δεν έχουμε άλλη επιλογή”.
Οι “δύσκολες” απαντήσεις μπορεί να σε κάνουν συγκυριακά “εχθρό του λαού”.
Η σημασία όμως τού να μπορείς να πεις το “Όχι”, όταν σου επιβάλλουν το “Ναι”, είναι μεγαλύτερη αξιακά και διαχρονικά.
“Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξανάλεγε…”».
Πηγή:Stratos Georgoulas
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου